این روزها بحث منحل شدن برنامه ی نود یا بهتره بگیم برنامه ی اختصاصی سرخابی ها همه جا هست طوری که من دلم نیومد راجع به این برنامه نظری ندم البته به عنوان کسی که خیلی وقت ها از ته دلم آرزو کردم دیگه این برنامه پخش نشه.یه موقعی بود شب ها با این که درسام را نخوندم ولی دوشنبه شب ها پای تلویزیون می نشستم و دعا می کردم یه کم درباره ی سپاهان حرف بزنند ولی مسائل حاشیه ای دو تیم مغرور پایتخت برای اونا از خیلی چیزها مهم تر بود حتی نایب قهرمانی سپاهان توی جام باشگاه های آسیا هم نتوانست احساس فردوسی پور به سپاهان را عوض کنه . تیمی که با نامهربانی های فدراسیون و خشونت های کمیته ی انضباطی هنوز هم بازی های قشنگ خودشون را یادشون نرفته . سپاهان توی آسیایی اول شد که استقلالی ها حتی نتونستند لیست اسامی شون به دست اونا بفرستند . حالا باید جناب عادل خان و روسای صدا و سیما جوابگو باشند که این دو تیم لیاقت این همه توجه و حمایت را دارند؟ هنوز یادم نمی ره که پارسال برای اینکه سریال مسخره وچرت و پرت شون را پخش کنند یه نیمه از بازی سپاهان را پخش نکردند یا نیم ساعت اول نیمه ی دوم را برای پخش اخباری که هیچ احد الناسی اونا نمی بینه بازی تیم ما را پخش نکردند .این دستورات را همونایی می دن که الان از دست فردوسی پور خسته شدند ، همونایی که همیشه حامی فردوسی پور بودند ولی الان چون دیدند زیادی پررو شده می خوان برنامه اش را منحل کنند من که از ته دلم می خوام همه اونایی که در حق سپاهان ظلم کردند به سزای اعمالشون برسند .
این شعر را یکی سپاهانی های خوش ذوق سروده حیفم اومد تو اولین پستم اونا نگذارم. به امید قهرمانی سپاهان
سپاه عشق
به نام نامی شهر شهیران یگانه افتخار خاک ایران
همان مهد یلان آزاده خواهان شهنشاه هنر یعنی سپاهان
کنم آغاز این گاه سخن را که تا آگه کنم خلق وطن را
همه دانید ای یاران که ایران از این فرزند نا مشروع تهران
چه سختیها و مهنتها کشیدست چه تلخیها و ضجرتها بدیدست
خدا این نگ ما را کی رهانی ز تهران و زتهرانی رمانی
کزین ملت به جز نکبت نخیزد به دنیا آبرومان را بریزد
همه افراط وتفریط کارش نه شادیش بود شادی نه زارش
بعدا از بازی سپاهان پرسپولیس
اخیرا کار را انجا رسانده جسارت را بدان حدی کشانده
که خودرا اصفهان هم سر ببیند رقابت با سپاهانش گزیند
بباشد شهر تهران را دو تیمی که باشند این دو گه آنجا قدیمی
چو سگ این تیمها در خانه شیرند ولی بیرون بهر شهری حقیرند
بلی از بخت، بد تیم سپاهان که باشد آسیا کوچک بر ایشان
چون ایران هست مهد و زادگاهش که این باشد فقط جرم و گناهش
بباید کو هر ازچندش بگاهی که با این دو گه آورد گاهی
اگر چه از برایش افت باشد انرژی صرف ایشان مفت باشد
و لیکن میزند با بی حسابی سه چهارتای به قرمز یا به آبی
کند بور و خجل نزد هوا خواه به آزادی تهران یا به هر گاه
دل سنگی بر ایشان میشود آب چو بینیشان پس از هر باخت
ولی امسال کاری تازه کردند تقلبهای بی اندازه کردند
بجای اینکه خود را باز سازند بتمرین و به کوشش سازسازند
به میدان چون یلان جانانه رزمند که گر بازند هم مردانه بازنند
به طرح نقشه ای اقدام کردند که خود را تا ابد بد نام کردند
نخستینن گامشان در اصفهان بود به ورزشگاهی در نصف جهان بود
در انجا احمدی آن تازه سرباز بشد مضروب و مردی ماجرا ساز
زجای نا مشخص ضربه ای خورد دل هر مرد و نا مردی بیازرد
شده واقع هزاران بار این سان ویا بدتر از این هر جای ایران
ولی اینبار لنگیهای تهران به تن کردن پیراهن بر عثمان
شدند هامی بر آن سرباز مظلوم کسانی کو بود اوضاع معلوم
گرفتند زین گل آلود آب ماهی بکندند بر سپاهان گود چاهی
نشان دادند ذات پست خود را بکردند رو در آخر دست خودرا
به بی مانند حکمی شاهحسینی همان بی شرم و بی وجدان که دانی
به پشت بر اصفهان خنجر فرو کرد چو رودرو نبودش او هم اورد
نمیدانم شرف را چند بفروخت چه آتشها که در دلها بر آفروخت
بلی زین عنتر دون شاهحسینی گرفته تا مظفر با تبانی
همه دست خود اندر دست دادند که بهر ل..گ درمانی بیابند
صدا سیما هم این گه یارشان بود بسی دلسوزو همپیمانشان بود
چنان باهم بودند همدست ایشان که گویی اصفهان بیرون از ایران
ز خارج بهرشان مهمان ببوده سپاهان تیمی از ایران نبوده
ولی افسوس زحمتهای ایشان تدارکها و کوششها بدین سان
به روز کارزار سخت تهران نشد کافی و رسوا کرد ایشان
سپاهان شد چو سد استواری بسان زرد کوه بختیاری
بنازم ناز شصت شیرهایش که ل..گی تا کمر خم شد به پایش
بیاد افتاد تهران سال پیشش به پیش صد هزار عمال خویشش
اسیر زرد طوفان بلا شد به چنگال سپاهان مبتلا شد
بزد با تیر پیکان چهارتای به قلب ل..گیان تیم طلایی
بلی اینبار هم شد سپاهان شبیه کوه به چشم اهل تهران
علی رغم هزازران حیل و نیرنگ به اخطار و به نا مردی و وادنگ
زمان و گاه بود سوی اتمام دوبار بهر تهران شد عزا عام
سپاهان قهرمان و ل..گ مغموم تو گویی بختشان بود از ازل شوم
مظفر زحمتش را بر فنا دید سپاهان را به صدر اندر بقا دید
بناگه با خود او اندیشه ای کرد خیانت را به خود چون پیشه ای کرد
همی دانست گر قرمز ببازد علی آبادی خونش را بریزد
سپس بگرفت آن تصمیم ننگین که وجدانش بشد از شرم نگین
گرفت او انقدر وقت اضافی که تا قرمز کند گل را تلافی
بلی قرمز بدین گل قهرمان شد به مردی برد و او چون پهلوان شد؟!!!!!!!!
عمل شد وعدهای پوچ افشین همان محبوب لختیهای قزوین
تف بر ذات پستت اهل تهرانهزازن باخت به از برد ایشان
شمارا اصفهان بردن محال است جوانمردانه بردن یک خیال است
سپاهانی و یارش .................... کلام باخت اندر اصفهان نیست
محرم را بیاد آرید تهران همان شیر خروشان سپاهان
در آزادی به گه یکسانتان کرد نه یکی و دوتا چهارتایتان کرد
شما را چه به یارایی ایشان به محمود کریمی یا به احسان
سپاهان مهد هادی و همامیست ویا سید صالحی آن آسیایست
سخن اینجا به آخر میرسانم به پندی دوستابه بر تو جانم
از این لحظه سرت در کا خود گیر رقابت با سپاهان را تو نپذیر
بزرگان را به همزوران تو بسپار عنان مرکب خود را نگه دار
بسنده بر همانجا کن به تهران به استقلال و راه آهن به پیکان
بهار 87
